فلسفه رنگ کمربندها در تکواندو

​

دنیای رنگ ها و ناشناخته ها!
چرا تکواندوکاران در شروع فعالیت های رزمی خود از کمربند سفید استفاده می کنند و وقتی به اوج کار خود دست یافتند کمربند مشکی می بندند. انتخاب رنگ های زرد, سبز, آبی, قرمز و غیره چه مفاهیمی را در بر دارد؟
کمربند سفید به معنای پاکی است و جواز شروع فرگیری تکواندو, زرد نشانه ی آن است که هنرجو مانند جوانه ای است در حال رشد. سبز نشانه ی دفاع و هنرجویی که به این مرحله می رسد می تواند از خود و دیگران دفاع کند.

دنیای رنگ ها و ناشناخته ها!
چرا تکواندوکاران در شروع فعالیت های رزمی خود از کمربند سفید استفاده می کنند و وقتی به اوج کار خود دست یافتند کمربند مشکی می بندند. انتخاب رنگ های زرد, سبز, آبی, قرمز و غیره چه مفاهیمی را در بر دارد؟
کمربند سفید به معنای پاکی است و جواز شروع فراگیری تکواندو, زرد نشانه ی آن است که هنرجو مانند جوانه ای است در حال رشد. سبز نشانه ی دفاع و هنرجویی که به این مرحله می رسد می تواند از خود و دیگران دفاع کند.

وقتی تکواندوکار از رنگ آبی بهره می گیرد و به آرامش دست یافته است و با گذر از این مرحله می تواند کمربند قرمز ببندد و علیه ظلم و بی عدالتی و جهل قیام کند. تکواندوکار با کمربند سیاه درگیر روحیه ای تهاجمی و دنیایی ناشناخته است. زمانیکه به کمربند سیاه دست می یابد, تازه متوجه می شود که تصورات شروع کارش از تکواندو و بسیار ابتدایی و کودکانه بوده و اکنون بیشتر در محاصره ی ناشناخته ها قرار دارد.
امروزه علاوه بر آبی آسمانی, قرمز غروب, سبز درختان و سایر رنگ ها, هزاران رنگ غیر طبیعی در دست داریم. ولی این رنگ های طبیعی هستند که در عمق روح و جان ما اثر می گذارند. در بین رنگ ها برخی مورد علاقه ی ما هستند و برخی برعکس نفرت ما را بر می انگیزند و نسبت به گروهی از رنگ ها نیز بی تفاوت هستیم.
زندگی بشر در بدو پیدایش بر پایه ی عواملی چون شب و روز, تاریکی و روشنی و ... بنا شده, در خارج از کنترل وی بوده است. شب باعث توقف فعالیت های انسان بوده و آدمی با خواب پیشباز طلوع آفتاب می رفته است. رنگ های مربوط به این دو محیط آبی آسمان و زرد است. رنگ آی تیره, آرامش و سکون است و زرد روشن رنگ امید و حرکت.
فعالیت های بشر در جهت پیروزی و دفاع بوده, فعالیت های مربوط به دفاع با رنگ سبز نشان داده می شود.

تکواندو هنر دفاع است نه تهاجم
لباس تکواندو (توبوک) نام دارد و شامل پیراهن ( سانگی ), شلوار ( هایی ) و کمربند ( تی ) است. رنگ لباس مخصوص تکواندو سفید و بیانگر صلح و دوستی است. سفید ( پک ) نشانه ی پاکی و صداقت است. تکواندو اساسا جهت دفاع ابداع شده است نه تهاجم. اگر به محتوای تکنیکی فرم ها توجه کنید, در می یابید که همگی با حرکات دفاعی شروع می شوند, آن هم از ظرف چپ. قلب که زمانی مرکز احساسات شناخته می شد و اکنون ثابت شده است که هر احساسی بر آن اثر می گذارد, در سمت چپ قرار دارد.
با توجه به محتوای دفاعی تکواندو, لازم است شکل ظاهری هر تکواندوکاری به گونه ای باشد که احساسات پاک و صداقت وی را بیان کند. در این میان رنگ سفید سمبل صلح و دوستی انتخاب شده است.
فرم لباس ها سنتی تکواندو با لباس کشاورزان مطابقت دارد و بیانگر ایت مطلب است که تکواندو توسط کشاورزان و جهت دفاع از خانواده, زمین و مرز و بوم تمرین می شده و بعدها توسط آن ها تحول یافته است.
با تشکیل فدراسیون جهانی تکواندو ( ) و با توجه به رشد چشمگیر آن در دهه ی 80 تصمیم بر آن شد تا جهت شناسایی و تفکیک تکواندو از سایر هنرهای رزمی که دارای لباس مشابه هستند, لباس جدید ب فرم یقه ((7 )) طراحی گردد. با این که فرم لباس تا حدی تغییر یافت ولیکن شکل کلی آن دست نخورده باقی ماند و مخصوصا رنگ سفید لباس که سمبل صلح است.

کمربنهای رنگارنگ
در سال های نه چندان دور, در میهن خودمان چیزی به نام شال در پوشاک عمومی مردان وجود داشت که نمونه هایی از آن اکنون نیز در بین مردمان استان های کردستان, کرمانشاه, ایلام, گیلان و برخی عشایر وجود دارد. در سایر نقاط جهان نیز شال به انواع مختلف وجود داشته است و برخی از دهقانان بی بضاعت به جهت صرضه جویی در هزینه ی پوشاک از شال های کوچک و گاه از شال های باریک با یک یا دو دور استفاده می کردند. این نوع شال در هنرهای رزمی هم ظاهر شد. و به تدریج جهت تعیین میزان پیشرفت هنرجویان از رنگ های مختلف و به صورت شال یا کمربنداستفاده شد.
هریک از رنگ های کمربند در تکواندو بر اساس فلسفه ای خاص و منطبق با محتوای فرهنگی تکواندو تعیین شده است. اگر به سیر کمربندها ( سفید, زرد, سبز, آبی, قرمز, مشکی ) توجه کنید, در می یابید که به تدریج از روشن به تیره گرایش دارند. این ترتیب رنگ ها جدا از طول موج هر رنگ است. اگر قرار بود رنگ های مختلف کمربندها بر اساس طول موج آن ها تنظیم شوند, در آن صورت رنگ قرمز در ابتدا می آمد و رنگ سفید در وسط. این گون ترتیب رنگ ها با فرهنگ زندگی انسان هماهنگی ندارد و نمی تواند راهنما و بیانگر مسیر حرکت وی باشد.

سفید, نشانه ی صداقت و صلح

سفید رنگ پاکی, صداقت, صلح و دوستی است. رنگ سفید در همه ی ادیان مورد احترام است و برخی نیز آنرا مقدس می دانند. کمربند سفید به معنای پاکی هنرجو از ماهیت تکواندوست. اگرچه هنرجویان مبتدی اطلاعتا مختصری از تکواندو دارند, ولی درک عمیقی از تکواندو و ماهیت تکنیک ها و اصول آن ندارند. ضمنا سفید بیانگر این است که هنرجو هیچ درجه یا رتبه ای در زمینه ی تکواندو ندارد.

زرد, بیانگر امید و کوشش

زرد رنگ آفتاب و نور است. رنگ امید و کوشش. رنگ محرک. کمربند زرد بیانگر این است که هنرجو با اشعه تکواندو روبرو شده و می رود تا به عمق آن دست یابد. به معنای دیگر, جوانه ی دانه ها در ابتدا زرد رنگ هستند و پس از رشد به رنگ سبز در می آیند. بنابراین می توان گفت هنرجو مانند جوانه ای است که با تلاش پیگیر سعی در رشد و شکوفایی دارد.

سبز, نشانه ی دفاع
دانه ای که سر از خاک بیرون می آورد, به تدریج رنگ سبز به خود می گیرد. سبز رنگ دفاع است. دفاع از تکواندو, دفاع از خود, دفاع از دیگران. همانگونه که گفته شد, تکواندو هنری دفاعی است. کلیه ی تکنیک های آن در جهت دفاع ابداع شده اند. هنرجو در این مرحله با تکنیک های اساسی آشنایی کامل یافته و می تواند به خوبی آن ها را اجرا کند. می تواند تکنیک ها را درک کند و کوتاه کلام از ماهیت تکواندو آگاه شده است.

آبی, تداعی آرامش
آبی رنگ آرامش است. رنگ آب دریاها و رنگ آسمان. نهال تکواندو اینک سر به آسمان کشیده و از گزند طوفان ها در امان است. اینکه آرامش یافته است. حالا تکواندوکار درختی شده که می تواند به راحتی چون چتری خود و دیگران را محافظت کند.

قرمز, رنگ تهاجم
قرمز رنگ حمله و هجوم است. رنگ جنگ و خون. رنگ شعله و آتش است. سرخی افق بامدادان و غروب شامگاه. هنرجوی تکواندو از یک سو می تواند بر ضد ظلم و ستم, نادانی و جهل و بی عدالتی قیام کند و از طرفی, رو به روشنایی روز می رود. به سوی اوج فعالیت و از جهتی به شب نزدیک می شود.

سیاه, دنیای ناشناخته ها
سیاه رنگ ناشناخته ها, رنگ بیم و هراس و رنگ یأس و ماتم است. هنرجوی تکواندو به ناشناخته ها رسیده است. از طرفی یأس و بیم و از طرفی روحیه ی تهاجم که در کمربند قرمز یافته با هم درگیر می شوند. آرامشی که در کمربند آبی یافته, او را صبور ساخته است. در مقابل ناشناخته ها با مهارتی که در خلال سال های تمرین یافته به پا می خیزد و به شناسایی درون خود می پردازد. اکثر دارندگان کمربند سیاه در ابتدا خود را علامه ی دهر می دانند, ولی چندی بعد در می یابند که در میان ناشناخته ها محصورند. در این لحظات بحرانی تکواندو چراغ تابناکی است که تکواندوکار را به سرمنزل مقصود می رساند. روحیه ی سرسختی و تسلیم ناپذیری که در خلال تمرینات کسب کرده تکوادوکار را وا می دارد تا در میان ناشناخته ها گام بردارد و با تجربیات قبلی آن ها را بسنجد.
احترامی که مردم نسبت به رنگ سیاه دارند, هر تکواندوکاری را به سوی کشف واقعیات زندگی سوق می دهد.